२२ मार्च 2019

गेल्या वर्षी बहुतेक हेच दिवस होते, आमचा वाडा म्हणजे मेंढरं कोतुळ च्या पुढे एक छोट गाव आहे... पडाळणे.

तेथे 2 मेंढ्याना सर्प दंश झाले... आईने मला रात्री 11 वाजता फोन केला... त्या दोन्ही मेंढ्या एका शेतकर्याच्या गोठ्यात आईने ठेवल्या कारण त्यानि अंथरून धरले होते... जगतील अशी अशा नव्हती.... त्या जागी मी असतो तर मी त्या जगणार नाहीत असे म्हणून त्यांना जागीच सोडून निघून गेलो असतो.

आईने फोन केला... मला संगीतले कि मेंढ्याना असा असा त्रास होतोय, बहुतेक साप चावला असेल.... मी ऍट्रॉपीन इंजेक्शन टोचलाय.... आता काय करू....

तो पर्यंत आईने कधीही मेंढ्याना सालइन लावली नव्हती....
दुसऱ्या दिवशी आईने मेडिकल मधून फोन केला.मी फोन वरून औषधे व सलाईन सांगितली.... मेंढ्या पाशी गेल्यावर मी आईला फोन वरून सलाईन कशी लावायची हे सांगितले... आईने बरेच प्रय्तब करून सलाईन लावली, मी सांगितलेली औषधे सलाईन मधून सोडली...

3 दिवस ट्रीटमेंट केल्यानंतर त्या 2नही मेंढ्या उभ्या राहायला, चारा खाऊ लागल्या....

अश्या अशिक्षित (अडाणी नव्हे) माणसाना मी मानतो.. त्यांचा आदर करतो... त्यांना गुरुजन मानतो...

पण जे 4-5 वर्षापासूनऊन अर्ध बंदीअस्त... फिरस्ती शेळी पालन करतात... आणि स्वतःला लय अनुभवाची मिजाशी करून दुसर्यांना नावं ठेवतात... त्या लक्ष्मीकांत बेर्डे च्या अर्धवट रावांना माझा लांबूनच प्रणाम... तुमच्या ज्ञानाने.... माझे हात कधीही यशपर्यत पोहचू शकणार नाहीत.... याची मला जाणीव आहे...